به پایان آمد این دفتر حكایت همچنان باقیست.

وادی فقر و فنا یکی از مراحل پایانی این سفر عرفانی است. در این وادی، سالک باید از همه چیزهای مادی و حتی از خود خویشتن عبور کند. در این مرحله، فرد باید به مرحله‌ای از نیستی و فنا برسد که خود را و همه خواسته‌های نفسانی خود را ترک کند تا به حقیقت مطلق برسد. در اینجا "فقر" به معنای فقر مادی نیست، بلکه به معنای فقر روحی است؛ یعنی سالک باید از هرگونه دلبستگی به مادیات و حتی از وجود خود نیز دست بکشد. "فنا" نیز به معنای نابودی و نیستی نفس و خواسته‌های نفسانی است. این وادی به سالک می‌آموزد که برای رسیدن به حقیقت، باید از خود و همه چیز عبور کند و در نهایت در عشق الهی فانی شود. The Valley of Poverty and Annihilation is one of the final stages in this mystical journey. In this valley, the seeker must transcend all material things and even their own self. At this stage, a person must reach a state of non-existence and annihilation, abandoning themselves and all their worldly desires to attain the ultimate truth. Here, "poverty" does not mean material poverty; rather, it signifies spiritual poverty. This means that the seeker must detach themselves from any attachment to worldly possessions and even from their own existence. "Annihilation" refers to the destruction and obliteration of the self and its desires. This valley teaches the seeker that to reach the truth, they must transcend themselves and everything else, ultimately becoming annihilated in divine love

هم اوایان سیمرغ، هم آوایی منظومه منطق الطیر عطار نیشابوری وادیٔ حیرت (Wadi-e-Hairat) یک مفهوم ادبی و عرفانی است که در ادبیات فارسی و عرفان اسلامی استفاده می‌شود. این اصطلاح بیشتر به مرحله‌ای از سلوک عرفانی اشاره دارد که در آن سالک یا عارف به حالت حیرت و شگفتی می‌رسد. در این مرحله، فرد در مواجهه با عظمت و رازهای الهی دچار حیرت می‌شود و توانایی درک و تحلیل خود را از دست می‌دهد. وادیٔ حیرت به مرحله‌ای از سفر روحانی اشاره دارد که عارف در آن با ناتوانی عقل در درک حقیقت و واقعیت الهی مواجه می‌شود. این حالت از بی‌خودی و شگفتی، نقطه‌ای است که سالک خود را گم می‌کند و تمام آنچه می‌پنداشت می‌دانست، به چالش کشیده می‌شود. Wadi-e-Hairat is a literary and mystical concept used in Persian literature and Islamic mysticism. This term primarily refers to a stage in the spiritual journey where the seeker or mystic reaches a state of amazement and wonder. At this stage, the individual becomes overwhelmed by the grandeur and mysteries of the divine, losing the ability to comprehend and analyze.