Nasze relacje opierają się na mocnym aspekcie wzajemności i oczekiwań. Tyle mówimy o miłości, o tym, że chcemy ją dawać drugiej osobie, jednak bardzo szybko wystawiamy za nią rachunek, oczekując odwzajemnienia. I gdy go nie ma, czar pryska. Nasze uczuciowe zaangażowanie traktujemy wtedy jak błędną decyzję („źle zainwestowałem/am swoje uczucia”). To pokazuje, że tak naprawdę nie umiemy kochać.

Swoboda w wyrażaniu własnych emocji przekłada się na zdolność przyjmowania (akceptowania) cudzych. Jedno z drugim jest połączone, jak dwie strony medalu. Dlatego jeśli masz kłopot z ekspresją tego co czujesz to tak samo będziesz miał problem z ekspresją tego co czują inni.

Nasze emocje/uczucia to jedna i ta sama energia, której umysł nadaje różne znaczenia w zależności od sytuacji i kontekstu. Stąd rozróżnienie na tzw. emocje pozytywne (np. miłość, radość, wdzięczność) i negatywne (np. złość, zazdrość czy smutek). Stąd też dążenie do przeżywania tych pierwszych i blokowanie drugich, w oparciu o przekonanie, że „pozytywne” da się oddzielić od „negatywnych”.

Używanie komunikatorów typu whatsapp, messenger, czy innych podobnych, jest powszechne. Od dawna wielu komunikuje się głównie przez pisanie, tzw. texting. Jak sam się przekonałem, ta forma kontaktu może spowodować sporo nieporozumień. O ile komunikator jest użytecznym narzędziem do przekazywania praktycznych informacji to w relacjach (zwłaszcza damsko-męskich) może nieźle namieszać. Komunikacja przez texting jest w tym wypadku jak oglądanie filmów Davida Lyncha – nic nie jest takie jakie się wydaje…

Jeśli twoje dziecko jest według ciebie „niegrzeczne”, wywołuje złość czy wręcz oburzenie, to sygnał, że potrzebujesz zająć się sobą. Jego emocje i zachowanie są tylko lustrzanym odbiciem zamętu, który jest w tobie. Pokazują ci to co w sobie odrzucasz, piętnujesz bądź bagatelizujesz. Problemy z własnym dzieckiem są projekcją relacji ze sobą.

Patrzymy na decyzje życiowe głównie w kontekście „zysków i strat”. Samo przeżywanie życia nie jest dla nas korzyścią, ważniejsze jest to co ono może nam dać albo co może odebrać. I takie podejście jest źródłem permanentnego lęku, żeby się tylko udało. Żeby nie stracić a tylko zyskać. Przez to boimy się doświadczać życia, nadmiernie je kontrolujemy. Myślenie w kategoriach inwestycyjnych paradoksalnie zamyka nas na jego pełne bogactwo.

Oburzamy się na polityków, że kłamią i manipulują. Jednak ich zachowanie nie odbiega od naszych codziennych postaw. Różnica dotyczy tylko skali i kontekstu - mechanizm jednak jest ten sam.

Świat ludzi opiera się na wartościowaniu i porównywaniu. Z tego wynika wieczne prześciganie się na lepszość i piętnowanie tego co gorsze. To co robimy można nazwać grą w "lepszy-gorszy". Ta gra nadaje życiu sens i kreuje naszą tożsamość, gdyż możemy o sobie myśleć - „jestem taki”. Na przykład "jestem przystojny", "jestem prawnikiem", "jestem dobrym ojcem". Jesteśmy mocno przywiązani do cech, które nas wyróżniają. Nie zdajemy sobie jednak sprawy, że te cechy są względne, ich istnienie zależy od porównania, od relacji. Przez to, nie są obiektywne.

---

Jeśli podoba Ci się to co robię, wesprzyj moją działalność: https://zrzutka.pl/z/banek