Düştüğüm, pes etmeye yaklaştığım ve yeniden başlamayacağını sanan her versiyonuma söylemek istediğim şey şu olurdu: "Geriledin diye dağılmayacaksın sen Osmanlı değilsin. İnsan olmak böyle bir şey, hepsi bu oyunun- deneyimin- simülasyonun her ne derseniz parçası." Darende Dükü ise hepimizin derinlerde bir yerde Malatyalı bir genç olduğunu hatırlatmak içim, kasmayalım.

Yeni ilişki tipleri ve erkeklerin beklentileri bizi delirtti ve biraz cinsiyetçi bir bölüm kaydettik, pişman değilim. (devamı gelecek)

Mardin macerasının artık dibini süpürüyoruz. Büyük hikayede yan karakter olmak mı, küçük hikayede ana karakter olmak mı? İşte bütün mesele bu. İstanbul'a döndükten sonra kıymetini daha iyi anladığım özellikleriyle Mardin'de yaşamak üzerine son bir bölüm daha.

Bir japon atasözü der ki "bedbaht olma" diyerek kapattığımız Mardin macerasından sonra, hadi bari kendimi seveyim kendimden ötürü moduna geçtim. Özür diler gibi yaşamayı bırakıp lütfeder gibi yaşamaya başlıyoruz. Yolumdan dönmeyeyim diye de buraya sesli kanıt bırakıyorum :)

"Kalmak için çırpınsan bile burası gitmen gereken ilk yer" diye bir söz var, içime oturdu. Ben de ilk şehrim ve ilk evimle vedalaşırken, yine gereğinden fazla şey anlatarak dövüştüğüm ejderhalardan da peşinden koştuğum beyaz tavşanlardan da bahsediyorum.

Artık haritalarda "Burada ejderhalar yaşar" yazmıyor ama burada hala ejderhalar yaşıyor. Bilinmeyen ve tehlikeli olanın cazibesi üzerine lak lak ederken Kurtlar Vadisi referansları da içeren bir bölüm. (bahtsız bölümüm iki kere sildirildi bu sefer vahiy inse dinlemem)

Aile evi ve İstanbulla vedalaşıp Mardin'de 1+1 hayatına geçtim. Peki hep hayalini kurduğumuz kendimize ait o ev özgürlük mü demek sorumluluk mu?

Umduğumuzu asla bulamadığımız şeyler köşemizde bu bölüm 2020 ve Erasmus var. Arkadaşım, bu dönemde Avrupa ülkelerinde atlattığı badireleri anlatıyor. Ve evet, ben bir zamanlar öğretmenlik yapıyordum.